pechvogeltje hannah
Door: katja
Blijf op de hoogte en volg Katja
09 Februari 2014 | Laos, Vangviang
Nu ik dit schrijf zit ik in een minivan. Samen met een franssprekende belg, een thai sprekende franse en een zwijgzame chinees. Met hun zal ik de komende 18 uur doorbrengen in deze minivan.
Het begon allemaal iets meer dan een week geleden toen we chiang mai verlieten om naar het schone pai te gaan.
Tijdens de busreis er naar toe werd ik al een beetje verliefd op dit stadje, want jeetje wat is het daar mooi.
We verbleven in viewpoint Darling hostel, met een darling van een eigenaar. En een superleuke sfeer met iedere avond kampvuurtjes en leuke mensen.
Samen met Asti zijn hannah en ik gaan badderen met olifanten. Na een half uur in de split op de blote rug van een olifant te hebben gezeten slingerde de olifant ons letterlijk het water in, was heel leuk alleen de volgende paar dagen wel als een kreeft rond gelopen omdat we de zonnebrand waren vergeten.
De dag erna hebben we samen met pim,stef, asti en nog drie jongens uit het hostel scooters gehuurd. Eerst achterop bij stef maar toen we het centrum van het stadje hadden verlaten ook even zelf flink gecrossd (sorry papa en mama), verbazend hoe hard die dingen gaan, en hoe hard die stef gaat, sodeknetter.
Na een dag waren we het nog niet afgeleerd en zijn hannah en ik samen met de hollanders en australier uit het hostel nog een tripje gaan maken. Eerst een leuke waterval waar je vanaf kon glijden, toen een veel te nep kitsch zogenaamd chinees dorpje en daarna zouden we naar een grote witte buddha op de berg gaan, zouden we. Daar kwam een groot wit verband in het ziekenhuis voor in de plaats.
Ik weet nog steeds niet precies hoe het komt maar hannahs scooter viel, hannah bleef gelukkig staan. Niks aan de hand. Totdat hannah de scooter optilde, toen brande die verdomde uitlaat tegen haar been aan.
Ziekenhuis numero twee, in week twee.
We dachten dat het allemaal wel mee viel, hannah moest de volgende dag terug komen om het schoon te maken en dan zou het allemaal wel goed komen. We zijn die dag zelfs toch nog naar die buddha gegaan. De volgende dag ben ik nog met pim naar de canyon gegaan, het was tijdens zonsondergang dus suuper mooie kleuren. Sorry de fotos komen allemaal na deze busreis een keer.
Toch bleek hannahs pech nog niet op te zijn, ze kreeg te horen dat ze een week lang iedere dag terug moest komen. Intussen waren we toen al vijf dagen in pai.
Dus ik zou twee dagen later in chiang mai de trekking die we nog open hadden staan gaan doen en dan zouden we allebei op zondag naar laos vertrekken.
De trekking was echt suuper mooi in de jungle, geslapen in een open hutje, gedoucht bij de waterval, gegeten uit bamboestokken en gewandeld langs mooooie landschappen. Ik had een beetje een saai groepje met een familie, oudere stelletjes en slecht engelssprekende spanjaarden maar ik heb zeker genoten.
Terug in de bewoonde wereld kreeg ik te horen dat het hannah echt heel erg tegen zit en ze nog twee weken naar het ziekenhuis moet.
Na eeuwige twijfels, schuldgevoelens, eindeloze skypegesprekken en geregel hebben we toch besloten dat ik door ga naar laos en hannah komt als het beter gaat of hopelijk helemaal genezen is. En hopelijk krijgt ze er dan extra veel geluk voor in de plaats.
En nu is het nog maar 16,5 uur in deze bus met een franssprekende belg, thai sprekende franse en zwijgzame chinees.
Het begon allemaal iets meer dan een week geleden toen we chiang mai verlieten om naar het schone pai te gaan.
Tijdens de busreis er naar toe werd ik al een beetje verliefd op dit stadje, want jeetje wat is het daar mooi.
We verbleven in viewpoint Darling hostel, met een darling van een eigenaar. En een superleuke sfeer met iedere avond kampvuurtjes en leuke mensen.
Samen met Asti zijn hannah en ik gaan badderen met olifanten. Na een half uur in de split op de blote rug van een olifant te hebben gezeten slingerde de olifant ons letterlijk het water in, was heel leuk alleen de volgende paar dagen wel als een kreeft rond gelopen omdat we de zonnebrand waren vergeten.
De dag erna hebben we samen met pim,stef, asti en nog drie jongens uit het hostel scooters gehuurd. Eerst achterop bij stef maar toen we het centrum van het stadje hadden verlaten ook even zelf flink gecrossd (sorry papa en mama), verbazend hoe hard die dingen gaan, en hoe hard die stef gaat, sodeknetter.
Na een dag waren we het nog niet afgeleerd en zijn hannah en ik samen met de hollanders en australier uit het hostel nog een tripje gaan maken. Eerst een leuke waterval waar je vanaf kon glijden, toen een veel te nep kitsch zogenaamd chinees dorpje en daarna zouden we naar een grote witte buddha op de berg gaan, zouden we. Daar kwam een groot wit verband in het ziekenhuis voor in de plaats.
Ik weet nog steeds niet precies hoe het komt maar hannahs scooter viel, hannah bleef gelukkig staan. Niks aan de hand. Totdat hannah de scooter optilde, toen brande die verdomde uitlaat tegen haar been aan.
Ziekenhuis numero twee, in week twee.
We dachten dat het allemaal wel mee viel, hannah moest de volgende dag terug komen om het schoon te maken en dan zou het allemaal wel goed komen. We zijn die dag zelfs toch nog naar die buddha gegaan. De volgende dag ben ik nog met pim naar de canyon gegaan, het was tijdens zonsondergang dus suuper mooie kleuren. Sorry de fotos komen allemaal na deze busreis een keer.
Toch bleek hannahs pech nog niet op te zijn, ze kreeg te horen dat ze een week lang iedere dag terug moest komen. Intussen waren we toen al vijf dagen in pai.
Dus ik zou twee dagen later in chiang mai de trekking die we nog open hadden staan gaan doen en dan zouden we allebei op zondag naar laos vertrekken.
De trekking was echt suuper mooi in de jungle, geslapen in een open hutje, gedoucht bij de waterval, gegeten uit bamboestokken en gewandeld langs mooooie landschappen. Ik had een beetje een saai groepje met een familie, oudere stelletjes en slecht engelssprekende spanjaarden maar ik heb zeker genoten.
Terug in de bewoonde wereld kreeg ik te horen dat het hannah echt heel erg tegen zit en ze nog twee weken naar het ziekenhuis moet.
Na eeuwige twijfels, schuldgevoelens, eindeloze skypegesprekken en geregel hebben we toch besloten dat ik door ga naar laos en hannah komt als het beter gaat of hopelijk helemaal genezen is. En hopelijk krijgt ze er dan extra veel geluk voor in de plaats.
En nu is het nog maar 16,5 uur in deze bus met een franssprekende belg, thai sprekende franse en zwijgzame chinees.
-
09 Februari 2014 - 10:26
Els Van Hoorn:
Ha die Katja, waar een lange busreis toch maar goed voor is ! Inspiratie tot schrijven dus. Je zult wel doodmoe zijn nu. Veel plezier in Laos. xxx mama -
09 Februari 2014 - 12:29
Harry:
Lieve Katja, ik wil nu al het vervolg lezen. Veel geluk en plezier in Laos. xxx papa -
09 Februari 2014 - 12:52
Margje:
Lief zusje,
Wat schrijf je leuk! Nog leuker dat ik je vrijdag op Skype gesproken heb!!
Arme Hannah! Hopelijk knapt ze snel op en is t dan gedaan met de pech...
Veel plezier daar, liefs, kusjes !! -
09 Februari 2014 - 13:36
Marjolein:
ha katja, wat verloopt het allemaal anders dan gepland. goed dat jullie er samen wel uit komen, dit is voor allebei lastig. gelukkig blijven er nog genoeg weken over om er samen een feestje van te maken. Veel plezier in Laos en we kijken uit naar jullie volgende verhalen. groeten Hans en Marjolein -
09 Februari 2014 - 18:53
Caroline & Jan:
Hoi Katja, leuk om te lezen! zoveel avonturen in zo'n korte tijd. Die paar weken lijken voor jou vast al een eeuwigheid. Hopelijk kan Hannah snel weer mee op reis. Groetjes.
-
16 Februari 2014 - 18:17
Marion:
Heee Katja, ik ben in Den Bosch. Waauw er ligt hier een collage van jouw foto's
Op tafel. Laos lijkt me ook echt ontzettend mooi. We zitten hier uitgebreid alles te bekijken.
Je ouders zijn heel dapper en doen het goed hoor. Maak je maar geen zorgen over hun hahaha. Fijn dat Hannah nu ook weer verder kan.
Meiden "enjoy" heel benieuwd waar jullie naar toe gaan. Lieve groet
Marion
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
